Agile 2: meer dan een upgrade

Agile 2: meer dan een upgrade – Artikel uit SDN 144

 

De   deelnemers hadden vast niet voorzien hoe succesvol hun gezamenlijke brainstorm in februari 2001, samengevat in het Agile Manifesto, zou uitpakken. Voor het gangbare denken over softwareontwikkeling was deze heisessie van ongekende invloed. Scrum zag het licht al in 1995, maar liftte handig mee op het agile succes en is er nu bijna synoniem mee geworden. Veel jonge ontwikkelaars hebben nooit iets anders meegemaakt op de werkvloer.

 

Maar Agile is ook een wassen neus. Veel organisaties doen maar wat, klagen de coaches, en ze leggen ons in boeken en blogposts uit hoe het wél hoort. Daarentegen mopperen ontwikkelaars ook, maar eerder omdat de adviezen van weleer vastlopen in futloze ceremonies. Wat is er aan de hand? Het Manifesto stond toch voor verstandig afwegen en compromissen maken?

 

Zeker, maar tegelijk is er ook een lucratieve certificeringsindustrie ontstaan die uit lijfsbehoud vasthoudt aan de letter van de wet. Als Scrum/LeSS/SAFe/Kanban voor jou niet werkt, doe je iets niet goed (wij van wc-eend adviseren wc-eend). Zo lust ik er nog wel één. De medische stand bleef ook eeuwenlang enthousiast aderlaten. Patiënt overleden? Jammer, hebben we nét te weinig adergelaten.

 

Het is zonde dat de balans in de praktijk is zoekgeraakt. Werkende software boven documentatie? Mooi, source code hoeven we nooit meer te documenteren. De beste architecturen komen uit zelfsturende teams? Mooi, management is alleen maar een lastpost. Toch is die neiging om de extremen op te zoeken niet zo raar als je beseft dat Agile voortkomt uit de Extreme Programming beweging, die – de naam zegt het al – de boel flink wilde opschudden met radicale inzichten. Daar paste geen zorgvuldig wikken en wegen.

 

Maar voor originele software bestaat geen werkwijze, extreem of gematigd, die voor elk product of team even goed werkt. Vijftien experts bundelden daarom hun kennis en werkten tijdens de pandemie aan een genuanceerde kritiek en grondige herdefinitie van het Agile gedachtengoed in het boek Agile 2 – the next iteration of Agile. De variatie in gender en etniciteit is sowieso al stukken beter in deze groep van niet enkel softwarespecialisten. Het originele Manifesto was hopeloos gekleurd, en dan heb ik het niet over huidskleur. Als je de internationale gemeenschap wil vertellen hoe ze het beste software bouwt, ga dan niet met enkel witte Amerikaanse techneuten bij elkaar zitten. Dan hoor je vooral hoe een elite herenclub in Silicon Valley graag werkt. Uncle Bob Martin zal bij dit woke commentaar wel op zijn achterste benen staan. Stuur het hem vooral door.

 

Ook Agile 2 heeft waarden en principes, maar deze passen bewust niet op een A4’tje. Daar is de praktijk nu eenmaal te complex voor. Een tipje van de sluier dan: goed leiderschap en individuele verschillen in werkvoorkeur krijgen veel aandacht. En bij alles moet je durven zeggen “it depends”. Agile2 doet niet aan one size fits all.

 

Het is erg welkom dat er een frisse wind waait door het toch wel verstokte denken over Agile, met aandacht voor de mens boven de regels.